Eind in zicht

Het grote avontuur heeft haar eind bijna bereikt. Nog 2,5 dag en dan vlieg ik weer terug. Het was een geweldige ervaring, emotioneel, af en toe eenzaam en zwaar, maar zeer de moeite waard en ontzettend liefdevol en warm. De liefde die de mensen je hier geven is overweldigend & moeilijk te bevatten. Ze hebben zo weinig en tegelijkertijd zoveel en delen dit met elkaar en met mij. Het meest bijzondere om te zien vond ik het respect wat de mensen naar elkaar toe hebben, elkaar in hun waarde latend.Je bent zoals je bent en dat is goed. Af en toe een aai over elkaars rug, voor elkaar opstaan, elkaar helpen daar waar nodig, de muziek zachter zetten wanneer iemand er last van heeft en dit zonder gemopper en zelfs je rollator aanbieden aan die vrijwilliger die er is of tijdens een museum bezoek vragen of je de jas van haar moet dragen terwijl de persoon in kwestie amper kan lopen. Situaties die hier blijkbaar onder de ouderen heel gewoon zijn, maar waar ik tranen van in mijn ogen krijg.

Natuurlijk zijn er momenten waarom het niet op deze manier gaat en er zal ook heus regelmatig gekibbeld worden, maar toch is mij dit het meest opgevallen.

De mensen krijgen een liefdevolle verzorging van de medewerkers. De kennis is lang niet altijd aanwezig om mensen op een passende manier te kunnen begeleiden en helpen. Maar ja, wat is dan een passende manier? In de verpleegtehuizen in Nederland spelen w.s. ook genoeg dingen die wij liever niet willen weten en zien. Het feit dat deze mensen hier kunnen leven is in dit land al heel bijzonder en enorm positief. Reken maar dat er in de dorpen van Moldova nog genoeg beperkte mensen liggen weg te kwijnen in een hokje zonder enige hulp. De impact van dat ik dit gezien heb tijdens mijn dagen met de homecare gaat denk ik thuis pas echt tot me doordringen. Het is onvoorstelbaar dat een mens een, in mijn ogen, zo'n oneerbiedig bestaan kan leiden. Nee wij hebben niks te klagen.

Moldova, het is een bijzonder land van uitersten. Rijkdom tegen over een enorme alles beivloedende armoede. Liever geen buitenlanders in het land, maar het zonder hen eigenlijk niet kunnen redden. Iets willen doen aan de armoede, maar afwachtend zijn. Een schoon land willen hebben, maar je vuilnis op straat gooien. Dat de jongeren allemaal abroad gaan werken (geef ze eens ongelijk) maakt het er niet beter op. Jongeren zijn tenslotte de toekomst. Hierdoor blijven de kinderen en ouderen nu eenzaam over. Het land heeft nog vele jaren en vele veranderingen te gaan en misschien verandert het ook wel niets.

Moldova heeft zeker iets te bieden. Het is volgens mij een prachtig land in de lente en de zomer. Het is ontzettend groen, veel fruitbomen, velden vol zonnebloemen, rijk aan bossen, heuvelachtig, Momenteel wordt al dit moois alleen overschaduwt. Feit is dat je zonder geld nergens komt en aangezien dat er niet is...

Nog iets wat me erg is opgevallen is de trots van sommige mensen en de schijn die ze willen ophouden. Het straalt vanvele mensenaf met name van de jongeren. Bontjassen, laklaarzen, mannen strak in pak zelfs kleine jochies. Als je er maar goed uit ziet is het motto. Het is niet erg dat je dan wat minder te eten hebt. Het bouwen van huizen is net zoiets. Je bent pas ' echt'man als je huizen kan bouwen en het liefst zo groot mogelijk. Iedereen bouwt dus een huis, maar er is geen geld, gevolg: allemaal onafgebouwde huizen.

Ik zal zeker wel weer even moeten wennen als ik terug ben in Nederland. Alle mensjes hier zal ik zeker missen en de schuifelendeouderen die's ochtends om 6.30 uit het verpleegtehuis hun dagelijkse rondje langs mijn raam lopen... Ze hebben al aangegeven dat ze me niet laten gaan. Zal wel erg genieten van de rust die wij hebben, geen blaffende honden de hele dag door (nou ja Floortje af en toe), kakkelende kippen en goede wegen (geen modder), geen vervuiling en schone lucht die je kan inademen.

Het was een ervaring die mijn leven zeker heeft verrijkt en waardoor ik nu ook wel op een andere manier naar bepaalde dingen zal gaan kijken in mijn eigen leven/ omgevingen ook meer zalgaan nadenkenover de situatie in Nederland en hoe wij boffen met wat we hebben!

Morgen cakes bakken met de ouderen en vrijdag afscheid nemen... Heb wel veel zin om weer naar huis te komen!

Blij met weinig

Nou ook de derde week is alweer voorbij. Als ik terug kijk op de afgelopen drie weken vraag ik me echt af waar de dagen zijn gebleven. Over 6 daagjes alweer naar huis waar ik ook wel weer heel veel zin in heb. Ondertussen ben ik wel 2 namen rijker: Maria en Maroesja. Op de een of andere manier schijnen ze Marloes niet te kunnen uitspreken.

Afgelopen week weer veel meegemaakt. Maandag tot en met donderdag op het centrum gebleven. Maandag een concert bezocht. Een van de ouderen kwam me weer halen. Blijken we daar aangekomen kaartjes nodig te hebben. Vrouwtje wist bij 1 iemand een kaartje af te troggelen en ik kon zo doorlopen omdat ik uit ' Hollanda' kwam haha het is toch erg. Verder spelletjes gespeeld met de ouderen, creatief bezig geweest, met z'n allen genoten van het voorjaarszonnetje op het binnenplaatsje, wol uit de knoop gehaald, gymnastiek gegeven etc. Vrijdag meegeweest met de homecare en weer veel trieste dingen gezien, maar me ook nuttig kunnen maken: afwassen, hoofden scheren, vloeren vegen. Vrijdagavond opgehaald door een van de ouderen om mee te gaan naar een ' film'. Grotendeels heb ik geen flauw idee waar ze me allemaal mee naar toe nemen. Nu bleken we dan ook niet naar een film te gaan maar een live uitzending van een kerkdienst. Vrouwtje glom van trots dat ik met haar mee was, erg mooi om te zien. Tijdens bezoeken met homecare wat bloemetjes gekregen en deze aan het vrouwtje gegeven omdat ze me meenam. Ze heeft ze aan iedereen laten zien en ruiken... De terug weg was alleen wat minder en achteraf enorm komisch. Het was wat regenachtig die dag en donker toen ik weer terug naar het appartement moest. Nu blijken ze geen straatverlichting te hebben en aangezien de weg een blubberbende met gaten is ben ik schuifelend hand in hand met het vrouwtje terug naar mijn appartement gegaan. Ik zat werkelijk waar tot aan mijn knieen onder de modder.

Mooiste opmerking van deze week is toch wel van een van de bewoners van het verpleegtehuis. Met de een heb je sneller contact als met de ander. Met deze meneer had ik nog niet echt contact gehad. Tot dinsdag. Hij kwam naar me toe, loopt heel moeilijk. En bood me vervolgens zijn rollator aan om een rondje om het centrum te kunnen lopen. Geweldig toch!

Nu lekker van mijn weekend aan het genieten. Het is rustig hier. Gister nog even boodschappen gedaan in het centrum, maar veel mensen vinden het echt moeilijk om te accepteren dat er een ' vreemdeling' in hun dorp is. Veel van de mensen weigeren gewoon om je vriendelijk aan te kijken. Gelukkig zijn er hier en daar wat mensen die me ondertussen een beetje kennen en me wel gedag zeggen. Aankomende week nog een bezoek aan een museum op het programma staan met de ouderen en dan donderdag cake's bakken met ze en vrijdag afscheid nemen. En dan weer naar huis! Zal de ouderen hier wel gaan missen het zijn schatten van mensen, maar kijk er ook echt naar uit weer naar huis te komen!

Van het een in het ander

Zo ook de tweede week zit er weer op! De dagen gaan toch wel erg hard!

Maandag en dinsdag voor het eerst met de homecare meegeweest. Vanuit het project hebben ze 3 ' artsen/ verpleegkundigen' die in een jeep de dorpen vlakbij Straseni afgaan om eten/ medicijnen en andere hulp te bieden aan ouderen die dit nodig hebben. Ontzettend trieste dingen gezien, maar de homecare verricht erg mooi werk. Hebben huizen schoongemaakt, in de tuin gewerkt, afwas gedaan, nagels geknipt en nog veel meer. De mensenbij wie je komt zijn zo dankbaar. Hele maaltijden (incl. zelfgebrouwen wijn alle Moldaven maken hun eigen wijn) komen op tafel waar je van moet eten (de gevolgen van het eten merk je de volgende dag...) eerder kom je niet weg.Dit terwijl ze zelf niets hebben en wij hun eten komen brengen... Het is echt onvoorstelbaar dat er mensen leven/ wonen zoals ze dat hier soms doen. Zo hebben we een oude blinde vrouw bezocht die alleen woont in een hokje van 3 bij 3. Ze is totaal afhankelijk van de homecare die 1 keer in de week ongeveer 1 uurtje komt. Aangezien het emotioneel erg heftig is wat je allemaal ziet ben ik de rest van de week op het centrum gebleven.

Rest van de week activiteiten met de ouderen gedaan o.a. tulpen gevouwen. In 1 een woord geweldig! Eerst wou er maar 1 vrouwtje en ondertussen kwamen er steeds meer bij zitten. Met als resultaat een volgeplakte deur met echte hollandse tulpen! Vrijdag internationale vrouwendag gevierd. Officieel is het vandaag internationale vrouwendag, maar aangezien de ouderen van het dagcentrum hier dan niet zijn hebben we het vrijdag gevierd. Alle vrouwen krijgen bloemen en er worden door de manne lieve woorden tegen ze gezegt. We hebben gezongen, gedanst & er werden gedichten voor gelezen. Erg leuk. Daarnaast de hele week mijn dagelijkse bezoekje gebracht aan het verpleegtehuis. De ouderen beginnen je nu echt te kennen en staan me al op te wachten. Er is 1 vrouwtje met w.s. alzheimer die hier ook woont en die heb ik afgelopen week leren kennen. Ze wordt eigenlijk altijd op haar kamer gehouden (deur wordt letterlijk op slot gedraaid), omdat ze in de ogen van de medewerkers en andere ouderen niet helemaal normaal is. Als ze in de huiskamer is wordt ze letterlijk met wandelstokkenweggeslagen en met rollatorsdoor de ouderenrichting haar kamer geduwd. Heel triest om te zien, maar de kennis bij zowel de medewerkers als de ouderen is er gewoon niet om hier goed mee om te kunnen gaan. Heb besloten dat ik haar in mijn laatste twee weken wat extra aandacht ga geven.

Mijn weekend was erg goed. Gisteren met kamergenootje naar Chisinau geweest, de hoofdstad. Hebben hier een museum bezocht, stad en kerk bekeken en daarna met 2 vriendinnen van haar naar een pizzaria geweest en in het appartement een film gekeken met nederlandse ondertiteling yoehoe! Vandaag werd ik gewekt door de keuken. Ik lag nog heerlijk in mijn bedje. Een van de ouderen had gebeld dat ze me kwam halen voor een concert. Ik snel mijn bed uit om me klaar te maken. Vrouwtje mij opgehaald, wij richting het centrum hier, maar geen concert te bekennen. Even gewacht komt er ineens een hele stoet mensen aan. Blijkt er een of andere politieke actie te zijn m.b.t. de verkiezingen die hier binnenkort komen. Allemaal vlaggen, mannen strak in pak. Ik meegesleurd aan mijn arm door dat vrouwtje om helemaal vooraan te kunnen staan. Na een uur geluisterd te hebben dropen ze dan eindelijk af en kwam er dan toch nog een concert. Verschillende, schijbaar hele bekende, artiesten hebben opgetreden met met name echte volksmuziek. Nou daar gingen de mensen, dansen in een rondje en natuurlijk werd ik ingehaakt... en aangezien ik een heel goed gevoel voor ritme heb was dat een heerlijke dans! Na 2 uur concert werd ik overgeleverd aan een vrouw met een dochter die engels sprak, geen idee wie het waren. Maar meegesleurd naar een cafe en thee gedronken, heel vriendelijk. Gelukkig kon ik verkomen dat ze me mee naar huis namen (wat de bedoeling was en nu w.s. volgende week gaat plaats vinden) en kon ik terug naar mijn appartement om me klaar te maken voor een etentje samen met Jenna bij een andere amerikaanse vrijwilligster die bij een gastfam. woont. Was erg geslaagd. Met als hoogtepunt een ritje terug naar ons appartement in een ambulance. Tja... die gebruiken ze dus blijkbaar ook om gewoon iemand mee weg te brengen. Stond wel even raar te kijken toen de ambulancebroeder zei ' bunaziua Marloes' Huh? Iemand die mij hier kent?? Maar bleek de man te zijn die bij de homecare hoort.

De honden zijn hier trouwens zo zielig. Ze keffen heel hard als er iemand aan komt, maar zodra je ook maar iets in de buurt komt vluchten ze weg. Ze worden echt mishandeld hier. Vanmiddag bij het concert kreeg een hond gewoon een trap. Ik moet mezelf dan echt inhouden om dat beestje niet te gaan helpen. Kan dat niet aanzien.

Moldavie is wel een ontzettend corrupt land. Ik heb verschillende verhalen gehoord waar je oren echt van gaan klapperen. Van politieagenten die geen procesverbaal opmaken voor een overtreding als je maar genoeg betaald tot aan artsen die je (ook al ben je ernstig ziek) niet behandelen als je hun niet goed genoeg betaald... Tja..

Weer is momenteel wat minder wat hier GROTE gevolgen heeft. De wegen zijn erg slecht eigenlijk kan je het geen wegen noemen. Het is een en al gat en modder. Auto's rijden zigzaggend om zoveel mogelijk gaten te omzeilen. Maar nu het weer dus minder is en het regent is het een grote blubberbende waar je serieus kaplaarzen tot aan je knieen bij nodig hebt en laat ik die nu net eens vergeten zijn.

Nou ik ga nu even een boekje lezen in mijn appartementje en dan optijd slapen! Merk dat ik wel erg moe ben van alle indrukken die ik steeds op doe & dingen die ik mee maak!

1ste week voorbij

Nou mijn eerste weekje hier zit erop! Ik kan niet anders zeggen dan dat het project een uitkomst is voor de ouderen hier. Ze genieten volop van wat het centrum ze te bieden heeft. De ouderen zijn echt schatten van mensen, vinden het erg fijn dat ik er ben en knuffelen me dan ook regelmatig. Wat me opvalt aan de ouderen onderling is dat ze zo lief tegen elkaar zijn. Voor elkaar opstaan, elkaar even over de rug wrijven, elkaar helpen. Heel ontroerend om te zien. Ik heb in de afgelopen week gym en engelse lesen gegeven en wat spelletjes met ze gedaan en dit vinden ze super. Als ze mij zien krijg ik dan ook bijna altijd een engels woord naar mijn hoofd geslingerd. Daarnaast met de ouderen naar 2 concerten geweest. Ze zijn met zo weinig gelukkig hier heel mooi.

Waar ik tegen aan loop is alleen dat ik tegen 2 uur niks meer te doen heb en soms al eerder. Er is gewoon niet genoeg werk voor een vrijwilliger om je dag goed mee te kunnen vullen en dat vind ik heel jammer. Ik voel me lang niet altijd even nuttig en dat wil ik me juist wel voelen, daar ben ik tenslotte hier voor. In de keuken en de was/ schoonmaak willen ze hun werk liever niet uit handen geven, wat ik ook wel weer begrijp, waardoor ik me soms echt afvraag wat ik moet gaan doen. Ik heb hier over gesproken met Jenna mijn kamergenootje en die stelde voor om volgende week samen naar een naschoolseopvang te gaan hier in het dorp. Daar hebben ze graag extra handen om spelletjes met de kinderen enzo te doen. Vanaf 2 uur zou ik daar terecht kunnen. Dat lijkt me wel erg leuk! Maar... volgende week ook met de homecare mee! Daar kijk ik ontzettend naar uit. Mensen thuis gaan bezoeken en ze daar de hulp bieden die ze nodig hebben. Zal wel erg confronterend worden, maar heel leerzaam en interessant.

Daarnaast heb ik voorgesteld om een activiteitenmap te maken waar de sociaal werkster activiteiten uit kan halen om met de ouderen te doen. Volgens mijn kamergenoot werd er voorheen wel veel meer met de ouderen gedaan, maar Vlada de sociaal werksteris hier nog maar net en moet er nog inkomen enzo.Het is voor mij ook wel een beetjeeen weg zoeken in wat en hoeveel je dan aanbiedt en wat niet. Ik kan moeilijk het werk overnemen van Vlada. Dat is niet de bedoeling. De staf heeft me gevraagd of ik de staf op dinsdag en donderdag een halfuurtje gymles wil geven... Uhm... natuurlijk! Al ben ik zelf ook helemaal niet gymtechnisch ingesteld, maar we zullen zien. Gister een poging gedaan om wat in de tuin te gaan werken. Dit leverde me uiteindelijk meer frustratie op dan voldoening. De werknemers gooien gewoon hun afval in de tuin neer en dan heb je zo'n mooi project! Moeilijk te begrijpen. Van verschillende mensen heb ik wel gehoord dat dat ook een beetje de houding is van de Moldaven. Ze schijnen vrij 'makkelijk' te zijn, vinden het al snel goed en willen als het even kan er zo weinig mogelijk moeite voor doen. Wat me opviel op een van de eerste dagen dat ik hier was is dat de mensen er toch heel netjes gekleed bij lopen. Het blijkt dat veel van de mensen het heel belangrijk vinden dat het niet aan hun kleren af te lezen is dat ze het niet breed hebben. Ze hebben liever een mooie jas aan en droog brood, dan een warme maaltijd en een goedkopere jas.

Het is erg mooi weer hier momenteel zon schijnt volop en temperatuur is lekker. Ik ga zo even het dorp in en je schijnt de heuvel op te kunnen lopen, zodat je een uitzicht hebt over het dorp. Verder vrij weinig doen. Morgen met aanspreekpunt mee naar een of andere training die zij volgt voor het vrijwilligerswerk wat zij doet. Ik ben benieuwd!

Later meer!

Weer

Bijzonder

Mijn eerste nachtje in Moldavie heb ik gehad en het voelt best raar om alleen in zo'n vreemd land te zijn waar ik niemand begrijp en de mensen hier mij nog minder en datterwijl ik dit typ ik ook nog op een computer zit die vooral in het russisch is en waarbij mijn toetsenbord ook een taalspreekt die ik niet goed begrijp haha. Ik heb vannacht redelijk geslapen het is toch even wennen aan de vreemde geluiden die je normaal niet hoort: kakelende kippen, de hele nacht door jankende honden, want die zijn hier in overvloed, en een guard die hier rondloopt (al kijkt hij volgens mij kamergenoot met name tv). Erg vriendelijke man trouwens. Wat betreft dehondenze hebben geen geld om honden te laten helpen dus blijven er bij komen. De honden die ik hier zie zijn echt straathonden dan heeft Floortje wel een ander leventje...

Vanochtend om 9 uur heb ik ontbeten: brood met kaas en warme griesmeelpap. Hierna ben ik een stukje het dorp in gelopen om eens rond te kijken. Het is duidelijk dat er veel armoede is, huizen zijn in slechte staat, heel slechte wegen. Het valt me op dat de mensen zo op het eerste gezicht er wel vrij netjes en goed gekleed uit zien. Maar de mensen die ik zie zijn ook echt de jongeren en de volwassenen, ouderen kom je weinig tegen en hier schijnt de armoede het grootst bij te zijn. Vanuit het dorp kan je de kerk zien waar veel van de bevolking heen gaat. Hier ga ik volgende week zondag denk ik maar eens een kijkje nemen. Na een stukje te hebben gelopen terug richtinghet projectgegaan en kennis gemaakt met het verpleegtehuis, de bewoners en de staf die daar vandaag werkten. Wat een schatten van mensen! Ook al verstaan we elkaar niet de ouderen kwamen meteen op me af, de een wat gereserveerder dan de ander, om kennis te maken. Een vrouwtje kan 3 woorden engels ' I love you' Iedere keer als ik hier zie hoor ik dat dus. De meeste ouderen begrijpen nu dat ik Marloes heet en uit ' Hollanda' kom.

Tussen de middag weer op het centrum gegeten nu tussen de ouderen in. Heerlijk al dat geslurp en geboer om je heen. Na de lunch kwamen de zakdoekken naar boven en werden de restje keurig in de zakdoek gelegd en weer mee genomen naar het verpleegtehuis. De ouderen die niet goed te been zijn krijgen het eten in het verpleegtehuis. Op het dagcentrum zit de keuken en dus ook een grote ruimte waar de ouderen komen eten. Mijn maaltijd bestond ditmaal uit een soort van witte macaroni, wat gerapste kaas en wortels en een soepje. Ik vind dat ze veel aandacht aan het eten besteden. Het is wel heel anders dan ik gewend ben en heb met sommige dingen dan ook wel wat moeite (ik lust het niet), maar laat het dan staan. Zal morgen aan iemand die goed engels spreekt even vragen of ze dat niet erg vinden... Het is wel lastig, eten kost veel geld en dat is er weinig en dan zal ik de helft laten staan, beetje zonde. Mijn avondeten verzorg ik zelf. Aangezien ik tussen de middag warm eet hoef ik s avonds enkel een boterham te maken.

Na de lunch met kamergenootje Jenna het dorp in geweest. Geholpen bij het pinnen en het vinden van de supermarkt die op zondag gewoon open is. Hierna naar een soort clubgebouw gegaan waar veel jongeren in het weekend samen komen om te sporten. Hier zijn we zo'n 2,5 uur geweest. Het is leuk dat ik veel aan Jenna kan vragen. Ze is hier nu al ruim 1 jaar en weet al erg veel van het land, de mensen en het dorp. Het is een leuke meid en makkelijk in de omgang. Momenteel zit ik in een kantoortje op het dagcentrum waar ik ook gebruik mag maken van internet. Zo kan ik mooi weer een verhaal plaatsen en hebben Jenna en ik ook even wat ruimte voor onszelf.

Ik ga zo even een boterham eten en dan nog even bij het verpleegtehuis kijken. Misschien kan ik daar samen met de ouderen een kopje thee drinken! Ik heb er veel zin in om morgen lekker aan de slag te gaan, de mensen te zien en te kijken hoe het allemaal gaat.

Liefs Marloes

Moldavie

Ik ben in Moldavie!

Na een heel stressvolle, zenuwachtige dag ben ik in Moldavie! Ik wist niet dat een mens van de zenuwen zo'n buikpijn kon hebben. Vanochtend op Schiphol dacht ik even dat mijn nachtmerrie werkelijkheid zou worden. Een mega lange rij voor het inchecken tot zo'n beetje achterin schiphol... Ja hoor zal je zien ga ik mijn vlucht missen. Gelukkig heb ik hem gehaald. Was om 12 uur in Boedapest (veel sneeuw). Daar even gecheckt of ik mijn koffers niet eerst moest halen en opnieuw inchecken, maar dat was gelukkig niet het geval. Met wat handen en voeten werk de juiste terminal gevonden en om half 1 ingecheckt voor naar Moldavie. In een busje naar het vliegtuig toegebracht en toen heb ik wel even moet slikken. Een super klein vliegtuigje, en hij zat nog niet eens vol, en heerlijk gammel. Tja... Maar ook dat ging helemaal goed en ben om kwart voor drie geland in Chisinau. Eenmaal op het vliegveld aangekomen even zoeken waar ik heen moest er stond een mega lange rij dus ben daar maar aangesloten in de hoop dat ik goed stond. Echt een vreemde eend in de bijt iedereen stond me aan te kijken. Allemaal vrij donkere mannen en vrouwen en dan sta ik daar tussen met mijn blonde haar en blauwe ogen. Na daar een uurtje gewacht te hebben op de paspoortcontrole snel mijn tassen gaan zoeken. Deze had ik al voorbij zien komen. Eenmaal bij mijn tassen aangekomen staat er een mannetje keurig op mijn tassen te passen erg vriendelijk. Bij de uitgang werd ik opgewacht door staff van het centrum meteen omhelsd en gezoend een heel warm welkom. Met tas en al richtinging Straseni gereden.

Meteen valt de grote armoede op. Onderweg zie je allemaal flatgebouwen, zonder ramen. Het ziet er grauw uit. Mensen zijn heel verschillend gekleed. De een met bontmantel, laklaarzen en gouden sieraden en de ander heeft nog net een jas aan. Straseni is een klein dorpje. De huizen zijn klein en staan nog recht op, maar daar is ook wel alles meegezegt. Ik heb verder nog weinig mensen uit het dorp gezien, omdat ik er pas net ben. Het dorp bevat wel alles wat je nodig hebt, zoals een supermarkt en bank.

Het centrum is erg mooi en best luxe. Groot stuk grond waarop het dagcentrum en het verpleegtehuis staat dit omheind met een hek. Ik mag gebruik maken van een appartement die ik deel samen met een meisje van mijn leeftijd uit de UK. Erg spontane leuke meid. Ze is niet zozeer betrokken bij het dagcentrum, maar meer bij het dorp, voorlichting geven over van alles (wat ik er van heb begrepen, had toch die cursus engels moeten afmaken). Ze is hier nu al ruim een jaar en blijft tot volgend jaar November. Het appartement heeft twee ruime slaapkamers, helemaal leuk ingericht, een grote leefkeuken en badkamer. En ik zit nu met een kop thee achter een laptop met internet. Mijn ' kamergenootje' heeft een laptop en kan via de internetverbinding op het centrum gebruik maken van internet. Ik mag zo vaak op de laptop als ik wil als zij hem niet nodg heeft echt super dus.

De mensen/ staff die ik tot nu toe gezien heb zijn allemaal erg vriendelijk en behulpzaam. De een spreekt wat beter engels als de ander, maar het is goed te doen. Mijn engels wordt trouwens wel behoorlijk op de proef gesteld met zo'n kamergenoot... Morgen is het dus zondag en even zien wie er hier dan allemaal is. Ik ga in ieder geval even in het verpleegtehuis en het dorp kijken. Terwijl ik dit zit te mailen hoor ik op de achtergrond allemaal honden blaffen en moet meteen aan Floortje denken

Lieve teamgenootjes nog onwijs bedankt voor jullie reisdagboek hij is echt super leuk!! Ik ga er iedere dag iets inschrijven!! Heel gaaf ook wat jullier er in geschreven hebben allemaal!

De geluksolifantjes hebben ook een plekje gekregen en hebben het eerste geluk al gebracht: dat ik hier zonder al te veel moeite ben aangekomen!

Nou ik ga mijn spullen maar eens uitpakken en dan niet al te laat naar bed. Ben best wel moe van al het gereis, de indrukken, mensen leren kennen. Jullie horen wel weer van mij! Morgen nog even een dagje rustig rond kijken en maandag aan de slag! Ik heb er zin in!

Liefs Marloes

1 nachtje!

Nog 1 nachtje slapen en het is zover: ik ga naar Moldavie! Spannend!! Ik weet dat ik er morgen naar toe ga, maar toch gaat het nog een beetje langs me heen en is het net niet echt. Nu nog maar even flink genieten van mijn leventje hier, wantde 4 weken daar zullen totaal anders zijn!

Er zijn al weer wat e-mailtjes over en weergegaan en voel me erg welkom. Gisteren kreeg ik een mailtje dat er morgen nog een stel Nederlanders komt. Deze komen s avonds pas aan en blijven 1 weekje. Leuk dus! Kan ik, om er een beetje in te komen, mijn engels en nederlands nog even afwisselen. Het weer is momenteel goed! Warmer dan normaal in deze maand. Maar ze hebben me gewaarschuwd om toch dikke kleren mee te nemen, want het kan bijna niet zo zijn dat het deze temperatuur blijft, dat hebben ze nog niet eerder meegemaakt in ieder geval...

Ondertussen bezig met het pakken van mijn bagage, maar dat is zo makkelijk nog niet. Ik mag 23 kilo mee en had verwacht dat ik al mijn spullen wel mee zou krijgen, maar dat is helaas niet het geval. Ik heb al wat van mijn kleren geschrapt (ach het is maar 4 weken en vind het leuker dat ik de spullen voor de mensen daar mee kan nemen) en wat pakken cakemix en handdoeken uit de tas gehaald.

Morgen om 7 uur richting Schiphol. Het is een binnenlandse vlucht dusmoet 2 uur van te voren aanwezig zijn. Ik hoop op een beetje rustig weer in de lucht, want ik ben niet zo van de turbelentie.

Super veel zin in, maar erg spannend!! Ik hou jullie op de hoogte!

Pe mai tarziu!!

Marloes