Het grote avontuur heeft haar eind bijna bereikt. Nog 2,5 dag en dan vlieg ik weer terug. Het was een geweldige ervaring, emotioneel, af en toe eenzaam en zwaar, maar zeer de moeite waard en ontzettend liefdevol en warm. De liefde die de mensen je hier geven is overweldigend & moeilijk te bevatten. Ze hebben zo weinig en tegelijkertijd zoveel en delen dit met elkaar en met mij. Het meest bijzondere om te zien vond ik het respect wat de mensen naar elkaar toe hebben, elkaar in hun waarde latend.Je bent zoals je bent en dat is goed. Af en toe een aai over elkaars rug, voor elkaar opstaan, elkaar helpen daar waar nodig, de muziek zachter zetten wanneer iemand er last van heeft en dit zonder gemopper en zelfs je rollator aanbieden aan die vrijwilliger die er is of tijdens een museum bezoek vragen of je de jas van haar moet dragen terwijl de persoon in kwestie amper kan lopen. Situaties die hier blijkbaar onder de ouderen heel gewoon zijn, maar waar ik tranen van in mijn ogen krijg.

Natuurlijk zijn er momenten waarom het niet op deze manier gaat en er zal ook heus regelmatig gekibbeld worden, maar toch is mij dit het meest opgevallen.

De mensen krijgen een liefdevolle verzorging van de medewerkers. De kennis is lang niet altijd aanwezig om mensen op een passende manier te kunnen begeleiden en helpen. Maar ja, wat is dan een passende manier? In de verpleegtehuizen in Nederland spelen w.s. ook genoeg dingen die wij liever niet willen weten en zien. Het feit dat deze mensen hier kunnen leven is in dit land al heel bijzonder en enorm positief. Reken maar dat er in de dorpen van Moldova nog genoeg beperkte mensen liggen weg te kwijnen in een hokje zonder enige hulp. De impact van dat ik dit gezien heb tijdens mijn dagen met de homecare gaat denk ik thuis pas echt tot me doordringen. Het is onvoorstelbaar dat een mens een, in mijn ogen, zo'n oneerbiedig bestaan kan leiden. Nee wij hebben niks te klagen.

Moldova, het is een bijzonder land van uitersten. Rijkdom tegen over een enorme alles beivloedende armoede. Liever geen buitenlanders in het land, maar het zonder hen eigenlijk niet kunnen redden. Iets willen doen aan de armoede, maar afwachtend zijn. Een schoon land willen hebben, maar je vuilnis op straat gooien. Dat de jongeren allemaal abroad gaan werken (geef ze eens ongelijk) maakt het er niet beter op. Jongeren zijn tenslotte de toekomst. Hierdoor blijven de kinderen en ouderen nu eenzaam over. Het land heeft nog vele jaren en vele veranderingen te gaan en misschien verandert het ook wel niets.

Moldova heeft zeker iets te bieden. Het is volgens mij een prachtig land in de lente en de zomer. Het is ontzettend groen, veel fruitbomen, velden vol zonnebloemen, rijk aan bossen, heuvelachtig, Momenteel wordt al dit moois alleen overschaduwt. Feit is dat je zonder geld nergens komt en aangezien dat er niet is...

Nog iets wat me erg is opgevallen is de trots van sommige mensen en de schijn die ze willen ophouden. Het straalt vanvele mensenaf met name van de jongeren. Bontjassen, laklaarzen, mannen strak in pak zelfs kleine jochies. Als je er maar goed uit ziet is het motto. Het is niet erg dat je dan wat minder te eten hebt. Het bouwen van huizen is net zoiets. Je bent pas ' echt'man als je huizen kan bouwen en het liefst zo groot mogelijk. Iedereen bouwt dus een huis, maar er is geen geld, gevolg: allemaal onafgebouwde huizen.

Ik zal zeker wel weer even moeten wennen als ik terug ben in Nederland. Alle mensjes hier zal ik zeker missen en de schuifelendeouderen die's ochtends om 6.30 uit het verpleegtehuis hun dagelijkse rondje langs mijn raam lopen... Ze hebben al aangegeven dat ze me niet laten gaan. Zal wel erg genieten van de rust die wij hebben, geen blaffende honden de hele dag door (nou ja Floortje af en toe), kakkelende kippen en goede wegen (geen modder), geen vervuiling en schone lucht die je kan inademen.

Het was een ervaring die mijn leven zeker heeft verrijkt en waardoor ik nu ook wel op een andere manier naar bepaalde dingen zal gaan kijken in mijn eigen leven/ omgevingen ook meer zalgaan nadenkenover de situatie in Nederland en hoe wij boffen met wat we hebben!

Morgen cakes bakken met de ouderen en vrijdag afscheid nemen... Heb wel veel zin om weer naar huis te komen!